I Niedziela Adwentu Łk 21, 25-28. 34-36 1
Nowy rok liturgiczny rozpoczyna się adwentem. Kolejny, nowy etap. Nowa szansa, by otworzyć serce dla Boga. Szansa na nowe serce. W pierwszej części adwentu Bóg przypomni nam o czasach ostatecznych. Są one nieuchronne. Czy budzą w nas strach? Człowiek, który uczy się zaufania Bogu, powinien się wyzwalać z lęku przed końcem świata. Lęka się ten, kto nie kocha. Rodzi się zatem pytanie o naszą miłość do Boga. Ewangelia zapowiada znaki, jakie dziać się będą przed powtórnym przyjściem Chrystusa na ziemię. Budzące grozę opisy czasów ostatecznych nie mogą nas załamać, nie mogą zasmucać, nie mogą prowadzić do opuszczenia rąk i duchowego lenistwa. Słuchajmy uważnie! Jezus mówi: „nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie” (Łk 21, 28). To wezwanie zachęcające do powrotu do źródła nadziei, a więc do Jezusa. Powtórne przyjście Jezusa spełni tę naszą nadzieję, a więc to wszystko, za czym tęsknimy, czego w pełni nie możemy na ziemi osiągnąć i doświadczyć. Bóg uczy nas, co zrobić, by Jego zbawienie nas dotknęło, byśmy potrafili je przyjąć. Tylko w ten sposób perspektywa spektakularnych zjawisk na niebie i ziemi nas nie sparaliżują. Trzeba uważać na siebie, dbać o to, aby serce było wolne od wszelkich namiętności, od obżarstwa, pijaństwa i doczesnych trosk, które spychają Boga na bok. Słyszeliśmy dziś w Ewangelii o naszych ociężałych sercach. Serca te potrzebują uleczenia zanim nastąpi ostateczne rozliczenie na końcu świata. Uleczeniem jest codzienne czuwanie i modlitwa. Dokonać może tego tylko to Serce, które bez reszty ukochała człowieka, każdego z nas. O tym właśnie będziemy rozważać w czasie pierwszo-piątkowej Mszy świętej. Już od tej niedzieli prośmy słowami psalmu: „Odnów nas Boże, nasz Zbawco!”
Nasze zdrowie jest w ranach Serca Jezusowego
Ta pierwsza niedziela adwentu poprzedza I piątek grudnia. Przypominamy sobie dziś o tym, że praktykowania I piątku miesiąca chciał sam Pan Jezus. Tak jak św. Siostrze Faustynie, objawiał się podobnie św. Małgorzacie Marii Alacoque. Św. Małgorzata była siostrą zakonną narodowości francuskiej, żyjącą w klasztorze zamkniętym Sióstr Wizytek w Paray-le-Monial. Jezus prosił ją, by całemu Kościołowi przekazać praktykowanie tej formy pobożności. I tak się stało. To dzięki tej świętej rozpoczęto praktykowanie I piątków miesiąca i dzięki niej wprowadzono w Kościele święto Najświętszego Serca Pana Jezusa – w piątek po zakończonej oktawie Bożego Ciała. Pierwszym krajem, w którym papież zezwolił na obchody tego święta, była Polska na krótko przez pierwszym rozbiorem Polski. Dziś wiemy, że przez dziesiątki lat ta forma pobożności rozbudzała ludzkie serca do miłości Boga. W każdą niedzielę poprzedzającą I piątek miesiąca będziemy przypominać istotę tej dnia i tej praktyki, która podtrzymuje naszą pobożność. Jest ona uniwersalna, jest dostępna dla każdego, jest szansą na rozpalenie naszych serc miłością, która, jak doskonale wiemy, jest naszą drogą do zjednoczenia z Bogiem teraz i w przyszłości. Pomaga nam trwać przed Bogiem, pamiętać o Nim. Mobilizuje do coraz większej miłości i wynagradzania czyli zadośćuczynienia za zło i grzech, które osłabiają naszą miłość.
Pierwszy piątek miesiąca przypomina to, co każdemu wierzącemu powinno być najcenniejsze. Przypomina, że Bóg jest miłością. Tę prawdę przypomniał Jezus św. Siostrze Wizytce. Mówił: „Oto Serce, które tak bardzo ludzi umiłowało!” Zapamiętajmy dziś te słowa. Wracajmy do nich myślą, czekając na I piątek miesiąca, przygotowując się do spowiedzi świętej, otwierając serca na komunię świętą wynagradzającą. Serce Jezusa umiłowało każdego z nas, umiłowało świat i całą ludzkość. To Jego Serce dziś, w I Niedzielę Adwentu, kreśląc perspektywę końca świata, z miłością napomina: Uważajcie na siebie, czuwajcie, módlcie się! (por. Łk 21,34.36). To właśnie I piątek jest okazją do wzmocnienia naszych duchowych sił na tej drodze, która prowadzi nas do czasów ostatecznych, a zarazem na radosne spotkanie z Jego Miłością. W I piątek wpatrywać się będziemy w to Serce, które tak bardzo umiłowało ludzi, które z miłością nas napomina i przestrzega, które z miłością oczekuje na każdego z nas. 3. Oczekując na I piątek miesiąca W tym miesiącu rozważaniom pierwszo-piątkowym towarzyszyć będzie hasło i temat: „Odnów nas, Boże, nasz Zbawco!”. To słowa z Psalmu 85. Każdy ma w jakimś sensie chorą duszę, każdy potrzebuje uleczenia, a nasze zdrowie jest w Pańskich ranach.